7.

Dwa dni później zostaję wypisana do domu. Nie jadę tam jednak, tylko idę do Casey'a. Nie jestem pewna czy on w ogóle wie, że przy nim jestem, ale nie chcę by był sam. Siadam przy jego łóżku i opowiadam mu o tym co się wydarzyło. Nie jest to dla mnie łatwe. Jeszcze tak niedawno rozmawialiśmy, śmialiśmy się i całowaliśmy.

- Jedź i odpocznij. - pani Moreta staje za mną i kładzie dłoń ma ramieniu.

- Nie trzeba. Lubię przy nim być. - odpieram, spoglądając na nią. - Ale jeśli pani tak nalega to dobrze. - wstaję i żegnam się.

Wracam do swojego domu i siadam w pokoju. Zdejmuję z nóg trampki i rzucam w kąt. Kładę się na łóżku i rozmyślam nad przyszłością. Nie jest zbyt kolorowa. Życie bez Casey'a jest okropne. Nie chodzi już tylko o uczucie, które zaczęło się między nami rodzić, ale też pracę. Musieliśmy przełożyć nagrywanie piosenek na nową płytę, a co się z tym wiąże, także trasę.

Przez kolejny tydzień codziennie odwiedzam Casey'a i z każdym dniem tęsknię za nim coraz bardziej.

Przyjeżdżam do szpitala tuż po śniadaniu i siadam przy jego łóżku. Chwytam jego dłoń w swoją i wpatruję się w niego z czułością.

- Dzień dobry. - wysoki mężczyzna wchodzi do sali, a w ręce trzyma jakąś dokumentację.

- Dzień dobry. - odpowiadam, próbując się uśmiechnąć.

- Jestem jego lekarzem prowadzącym. Przyszedłem tylko zobaczyć jak się ma. - wyjaśnia i podchodzi do chłopaka.

Odsuwam się kawałek i obserwuję jak doktor bada Moretę. Zapisuje sobie coś w tych papierach i odwraca się przodem do mnie.

- Wyniki się poprawiły. Proszę być dobrej myśli. Powinien niebawem się obudzić. - oznajmia i spogląda ostatni raz na Casa. - Ma pan szczęście, że to pana dziewczyna. Śliczna i opiekuńcza.

- I wytrwała. - dorzucam.

- Dokładnie. Miłego dnia. - żegna się i wychodzi do innych pacjentów.

Zostaję znów sama z Casey'em. Nie wiem, czy wie o czym do niego mówię, ale opowiadam mu o tym co u mnie, jak między Nią a Brennanem i inne plotki. Staram się myśleć pozytywnie, choć z każdym dniem to coraz trudniejsze.