6.

Gdy otwieram oczy, nie jestem już na miejscu wypadku. To szpital. Mama Ana siedzi na krześle przy moim łóżku i gładzi moją dłoń, a tata Kenny czule obejmuje ją ramieniem. Z drugiej strony jest Nia.

- Cześć. Witamy z powrotem. - wita się siostra i cmoka mnie w policzek.

Dopiero teraz rodzice zauważają, że się obudziłam.

- Córeczko... - zaczyna mama. - Martwiliśmy się o Ciebie. Lekarz mówi, że to tylko kilka zadrapań, ale i tak się baliśmy... Musiałaś dostać krew... Ale będzie dobrze.

- A co z Casey'em? - pytam, podnosząc się nieco.

- Z Casey'em? - powtarza matka, zerkając na tatę.

- Tak. Proszę, powiedz mi. Na pewno coś wiesz. - proszę, a w moich oczach zbierają się łzy. Szykuję się na najgorsze.

- Nie jest dobrze. Lekarze robili co w ich mocy, ale... - mówi ojciec, a każde słowo dobiera bardzo ostrożnie.

- Jakie 'ale'? - siadam, choć nieco kręci mi się w głowie.

- Jego stan jest na ten moment stabilny, ale niestety zapadł w śpiączkę. Nie wiedzą czy się obudzi... - wyznaje.

- Muszę do niego iść. - podnoszę się, chcąc rozłączyć kroplówkę.

- Zostaw to. - Nia chwyta moją dłoń. - Pójdę z Tobą dobrze? - podnosi się z krzesła i otacza mnie ramieniem.

- Okay. - odpieram i opuszczam z nią salę.

Udajemy się na inny oddział i zatrzymujemy przed dużymi szklanymi drzwiami.

- Zaczekaj chwilę. Jego mama i dziewczyna tam są. - siostra zatrzymuje mnie.

- Okay. - siadam na jednym z krzeseł i czekam.

Do moich uszu dobiegają fragmenty kłótni. Dziewczyna nie ma zamiaru z nim być skoro może się nie obudzić. Wychodzi trzaskając drzwiami, a pani Moreta za nią.

- O, Rena. - obejmuje mnie delikatnie. - Dobrze, że nic Ci nie jest.

- Słyszałam co z Casey'em. Przykro mi. - odpieram. - Mogę iść do niego?

- Tak. Może mu się poprawi. - odpowiada i poprawia włosy. - Jadę na chwilę do domu. Niebawem będę. - dodaje i odchodzi.

Delikatnie popycham dłonią drzwi i wchodzę do sali. Siadam na jednym z krzeseł i daję Nii znak, że chcę zostać z nim na chwilę sama.

- Oh Casey... - chwytam jego dłoń. - Czemu? Proszę, obudź się... - całuję go w policzek, a pojedyncze łzy spływają po mojej twarzy. - Chciałam, byś złamał mi serce... I właśnie to zrobiłeś. Wiem, że nie pragnąłeś tego, ale wyszło jak wyszło. Nie jestem zła. Chcę tylko, byś wiedział, że kocham Cię. Na swój własny sposób, ale kocham. - muskam jego usta. - Kocham.

Nie wiem ile czasu siedzę, gładząc jego dłoń, aż w końcu przychodzi lekarz i wygania mnie do swojej sali.

- Ale ja się dobrze czuję. Nie chcę go zostawić samego. - odpieram, robiąc smutną minę.

- Takie są zasady. Odwiedzisz go jutro. - jest stanowczy.

- Okay. - wzdycham i opuszczam salę.

Wracam na swój odział i kładę się w łóżku. Wpatruję się w sufit i oddaję się wspomnieniom. Ostanie dni były najlepszymi w moim życiu. Szkoda, że teraz już tak nie będzie. Bez Casey'a nic nie będzie takie samo.